27 Nisan Cuma | Yol yorgunları

İstanbul’dan yola çıkarken organizasyondan bir kişinin bizi havaalanında karşılayacağını düşünüyorduk. Ancak şehire gelip telefon açtığımızda; bizim taksiyle kalacağımız adrese gitmemiz gerektiği, orada bizi karşılayacaklarını söylediler. Apart otele kaydımızı yaptırdıktan sonra bizimle ilgilenen genç bayan Celine 21 ve 31 numaralı odalara yerleşecebileceğimizi söyledi. Ayça ve Ege 21 numaraya, ben ise 31 numaraya yerleştim. Odalar geniş ve gerekli her türlü ekipman mevcut. Buraya kadar herşey güzel. Ancak akşamüzeri çalışacağımız atölyeyi görmeye gittikten sonraki zamanda organizasyon ekibinde bizimle ilgilenen Celine’in bazı durumlara hazırlıksız olduğunu gördük.

Kaldığımız iki odada da 4 yatak var. Tahminimizce diğer öğrencilerle de aynı odayı paylaşacaktık. Düşündüğümüz gibi oldu. Diğer öğrencilerin bugün akşam ya da ertesi gün sabah geleceklerini söylediler. Uykusuz geçen yolculuktan sonra “istediğiniz gibi yerleşin” denince ben eşyalarımı odamdaki gardroba dizdim. Ayça ve Ege de yerleşmişlerdi. Fakat organizasyon ekibinin hazırladığı bir yerleşim planı olmadığından, ben ve Ege dışarıdayken, Celine ve İtalyan dostlarımız alt katta Ayça’yı uyandırarak – ki dışarda beni arayarak bulmak zorunda kaldı – gelen misafirleri nasıl yerleştireceklerinin hesabını yapmaya başlamışlar. Sonuç olarak benim odama iki kız bir erkek İtalyan’lar yerleşmiş. Geri döndüğümde mecalim kalmamasına rağmen tüm valizimi tekrardan toplayıp alt kata, Ayça ve Ege’nin yanına, indim. Belirsizlik ve yorgunluğumuzun üzerine gelen bu olay bizi biraz gerse de çok üzerinde durmadık.

Organizasyon ekibinin önceden söylediği diğer bir anlaşmamız da kişisel harcamalarımız dışında kalan şeylerin onlar tarafından karşılanacağıydı. Ancak geldiğimizde yemekleri karşılayacaklarına dair herhangi bir girişimde bulunmadılar. O gün marketten alış-veriş yaptık. Ertesi günkü açılışta hazır bulunmak üzere yataklarımıza kıvrıldık.